Vandaag stond in het teken van het rijden van vier passen: de Sella--Ronda. Een tocht om de bergketen, waarbij een groot aantal haarspeldbochten moet worden genomen. Zo heeft de Passo Pordoi aan de ene kant 27 bochten, terwijl aan de andere 31 genomen moeten worden. De andere driepassen zijn dePasso Gardena,Passo Campolongo en de Passo Sella. We waren niet de enigen, want in het dorpje Wolkenstein stonden vier agenten uitgerust met witte handschoenen en een fluitje het verkeer te regelen. Dit is de aanvoerroute naar de vier passen.

Als gevolg van het grote aantal wielrenners, moeten we regelmatig onze snelheid aan passen. Dit geldt ook voor de motoren, want die moeten weer inhouden voor de auto's. Voeg daar nog betonwagens en touringcars aan dit grote aantal bochten toe, dan heb je complete chaos. Gelukkig houdt iedereen rekening met elkaar, zodat het allemaal goed verloopt. Men heeft begrip voor elkaar, want daar waar de wielrenner de langzaamste is die omhoog gaat, is hij bergafwaarts vaak weer de snelste.

We zijn regelmatig voor een fotostop aan de kant van de weg gaan staan. Dit vergt in de bergen wel wat inzicht, want de eerste keer wilden we stoppen vlak na een bocht. Hier werd natuurlijk geen rekening mee gehouden, zodat we bijna de berg werden opgeduwd. Boven op de passe Pordoi was haast geen parkeerplaats te vinden. Er gaat daar een gondel naar boven waar 65 personen in vervoerd kunnen worden en waar veel gebruik van werd gemaakt. Laura had er ook al iets over gelezen, dat het daarboven net een maanlandschap zou zijn. En dat had onze nieuwsgierigheid gewekt. Bij de kassa bleek dat je alleen maar met contant geld betalen kon, dus de beurs moest op de kop en we konden met het laatste kleingeld net het bedrag kloppend maken. Pinapparaten waren natuurlijk niet voor handen.

Ondanks de hoge temperaturen beneden bij de lift, hebben we toch maar een jack meegenomen. De lift bracht je in slechts vijf minuten boven, maar wel naar een hoogte van 3100 meter. Boven aangekomen bleek de temperatuur toch mee te vallen en was het voor een Nederlander aangenaam vertoeven. Voor verschillende Italianen was het echter een reden om met een dikke jas en lange broek en voorzien van hoofddeksel in een zonnestoeltje te gaan zitten. Wij kregen zelfs de indruk dat ze het nog koud hadden. Het was daar inderdaad net een maanlandschap waar we diverse foto's van hebben gemaakt. Na een uurtje rond te hebben gelopen, zijn we weer naar beneden gegaan.

Terwijl Laura nog even in een winkeltje rondzag, heeft Robert een hulpeloze Italiaan weer op weg geholpen. Hij was met zijn auto boven aangekomen en was tot de ontdekking gekomen dat zijn oliepijl te laag was. Robert heeft zijn handelsgeest gebruikt en de Italiaan natuurlijk veel te veel laten betalen voor een half litertje oude motorolie. Hierdoor konden we ons eigen beschikbare geld aanvullen voor het kopen van een kopje koffie.

Op de laatste pas, de Sellapas, hebben we onze klapstoeltjes uit de auto gehaald en ons even gesetteld. Hier hadden we een prachtig uitzicht op de berg, waarop wij vlak daarvoor nog gestaan hadden. Thuis aangekomen was het een probleem om de auto te parkeren bij het hotel. Gelukkig ging er om zeven uur een gast van het hotel weg, waardoor voorkomen kon worden dat we niet gedurende de nacht om de twee uur de parkeerschijf hoefden te veranderen.

Nog even genoten van de laatste zonnestralen op ons terras, voordat we konden aanschuiven bij het avondeten.