Gisteravond besloten om vandaag een tochtje door de bergen te maken. Aangezien wij hier geen enkele ervaring mee hebben - voor zover het niet op de lange latten gebeurd - wisten we niet wat ons te wachten stond. Op basis van de informatie die we van het hotel hadden gekregen, zou het voor beginnelingen het beste zijn om de gondel te nemen die direct achter het hotel vertrekt. Slechts tien minuten lopen en je kunt in de lift stappen, dat was het beste volgens de receptioniste. Zo gezegd, zo gedaan. Al na 100 meter te hebben gelopen, was de hartslag al ver boven de 100 per minuut opgelopen en werden de hoofden heel rood. De steile weg en de hoge temperatuur waren hier debet aan. Gelukkig stond er een groot informatiebord langs de kant en een drietal Italiaanse dames konden ons precies vertellen waar we nu stonden en waar de gondel vertrok.

Wij hadden al gauw de conclusie getrokken, dat we beter terug konden gaan om eerst met de auto de weg te verkennen. En een kwartiertje later stonden we voor 2,50 keurig bij de lift geparkeerd en konden we zonder overmatige inspanning met de gondel naar boven.

Je kunt meteen merken dat die gondels niet gemaakt zijn voor de zomer, want de ventilatie is nihil, terwijl de verhouding schaduw en glasoppervlakte overeenkomt met die van een kaasstolp. Erg warm dus.

Boven aangekomen (2109 mtr), konden we genieten van het uitzicht over de bergen. De Dolomieten beschikken over die karakteristieke hoge rotsen met daaronder de weiden en de schaarse bomengroepen. Daaraan toegevoegd een staalblauwe hemel en de zon en je hebt een geweldig plaatje. De zon scheen dus volop. Het was dus verstandig om je in te smeren, zoals de meeste bergwandelaars dat ook deden, maar het noodlot sloeg toe. De spuitbus met zonnebrandcrème was onderweg spontaan leeggelopen. Gelukkig was er nog een klein winkeltje dat zonnebrandcrème verkocht. Na wat smeren konden wij op weg.

We hadden een mooie route uitgekozen, met zo weinig mogelijk hoogteverschil. Zo weinig mogelijk bleek voor ons al gauw veel te veel. Bij ieder klein klimmetje moesten we stoppen, terwijl ouderen ons gewoon passeerden. We moeten dus beslist wat aan onze conditie doen. Robert besloot om daar ook direct maar mee te beginnen. Dat was niet verstandig, want zonder rekening te houden met zijn suikerspiegel, kwam hij de man met de hamer tegen. Wat kan dan een stukje van 100 naar een restaurantje ver zijn!

Dit was voor ons het sein om eerst goed en langdurig uit te rusten en pas dan weer naar beneden af te dalen. Tevens hebben we bij de afdaling meer pauzes ingelast. Dit beviel ons zo goed, dat we zeer enthousiast terugkeerden bij de gondel. Uiteindelijk kwamen we bruin verbrand, zeer voldaan en lekker vermoeid aan bij ons appartementje. Hier wachtte ons terras op ons en daar hebben we uiteindelijk nog zeker drie uur kunnen genieten van de zon en een heerlijk briesje. Al met al een geslaagde dag. Morgen pakken we de auto voor de Sellaronda-tocht die bestaat uit een aantal passen van de Dolomieten.