We zitten hier op de Po-vlakte en na twee dagen veel autorijden, hadden we behoefte aan een wat rustiger programma. Na bestudering van de mogelijkheden hier in de omtrek, kwamen we tot de conclusie dat hier eigenlijk niet veel te doen is. Ons hotel ligt echter op korte afstand van de Ferrari fabriek en dus hebben we besloten om een bezoekje aan het Ferrari-museum te brengen. De route ernaar toe hebben we via binnenweggetjes gemaakt. Om een uur of elf kwamen we aan in Maranello. De bordjes met de verwijzing naar het museum waren echter niet te vinden en zodoende kwamen we voor de poort van de Ferrari-fabriek. Robert heeft even de vriendelijke portier gevraagd en die overhandigde op verzoek een A4-tje met een routebeschrijving.

Maranello is dé Ferrari-stad. In de stad rijden we vele winkeltjes met Ferrari hebbedingetjes voorbij. Ook de Ferrari's zelf zoeven door de straten. Wanneer we uit de auto stappen op het parkeerterrein van het museum worden we meteen aangesproken door een pit-poes. Zij verkoopt tickets om even in een Ferrari te rijden. Wij willen eerst naar het museum, want voor een Ferrari zijn we zelf al aan het sparen (we hebben al genoeg gespaard voor een tankdop). Bij de ticketverkoop blijkt dat er een bustour mogelijk is over het circuit. Hiervan maken we natuurlijk gebruik, want in de gesloten Ferrari-Formule-1-wereld is dit uniek. Er blijken maximaal 2 x 29 plaatsen worden te verkocht.

Als Formule-1 liefhebber blijft het voor Robert toch een beetje moeilijk om naar de Scuderia Ferrari (Stal Ferrari, dat komt van het steigerend paard) te gaan. Als McLaren Mercedes-fan is het te vergelijken met een bezoekje van een echte Leeuwarder die naar de Pronkkeamer van SC Heerenveen gaat. Toch was het de moeite waard. De vele originele Formule-1 auto's die getoond worden, worden op de bekende Italiaanse wijze gepresenteerd.

Laura werd enthousiast door de vele rode bolides en dit inspireerde haar tot het nemen van detailfoto's van getoonde auto's. Bij de displays met mogelijke kleuren lak, leer en zelfs garen, kwam Laura tot de opzienbarende conclusie. Nadat zij alle voorkeur voor kleurstellingen had bepaald, bleek dat haar Swift hierin precies voorzag. Robert heeft maar gezwegen over het motorvermogen van haar Suzuki.

Tijdens de bustocht over het testcircuit worden de faciliteiten van het circuit toegelicht en de functies van de verschillende gebouwen. Helaas mogen we geen foto's maken. Zelfs de lenzen van de mobieltjes moeten vooraf worden afgeplakt. 'Oh, wat zijn we bang dat we iets te veel laten zien'. Alle gebouwen hebben bijvoorbeeld rode kozijnen. Er staan allemaal Ferrari-fietsen op het complex in dezelfde rode kleur. Zo waren zelfs de afvalcontainers voorzien van rode verf en het logo. Toch komt de kleur rood niet terug in het logo van Ferrari, want dat is namelijk een zwart paard op gele achtergrond. Dit heeft te maken met het feit dat alle racewagens vroeger in een kleur werden gespoten die gekoppeld was aan het land dat vertegenwoordigd werd. Italie had dus rood en Engeland had bijvoorbeeldgroen, dat wij weer koppelen aan het race-groen van Jaguar, terwijl McLaren-Mercedes nog steeds in het grijs is gespoten.

Opvallend was dat alleen de curbstones (de schuine stukken beton ter hoogte van bochten) in de tricolore waren gespoten. Deze waren dus afwisselend rood, wit en groen.

Daarna ging de bustocht nog langs het fabriekscomplex en werd het bekend poortje van de oude toegang tot het complex ook nog even getoond. Al met al een uur lang leuke informatie.

Later op de middag zijn we nog even over openbare testroute gereden. Hier werden, voordat het circuit er was, alle gefabriceerde auto's door testcoureurs aan een laatste test onderworpen. Pas daarna werden ze afgeleverd bij de klant.

Op de terugweg hebben we ons verbaasd over de vele gesloten taveernes en restaurants. Blijkbaar is iedereen hier op vakantie. Ook de Polizia en de Carabinieri zien we niet of nauwelijks op straat. Daar waar we regelmatig routinecontroles en snelheidscontroles op onze weg vonden, zien we de blauwe auto's nu helemaal niet meer.

Toen we vanavond het dorp in gingen om wat te eten, hebben we de waardevolle spullen in de hotelkamer achtergelaten. Wij zijn toch de enige gasten en het mannetje van de receptie houdt de zaak goed in de gaten. Dus geen reden voor ongerustheid.

Morgen op naar het Noorden . . . .