De komende twee dagen stonden in het teken van het rijden van routes, die door de Mille Miglia worden bereden. Dit betekende dus vele uren sturen over prachtig kronkelende wegen. De Chianti-route hebben we daarbij voor vandaag als uitgangspunt genomen voor de te volgen wegen. De Toscaanse wegen staan bekend om haar wonderschone bochten en hoogteverschillen met afgewisseld open terrein met wijnranken en dan weer dichtbegroeide bossen. Het bladerdek is dan geheel gesloten. De wijnboeren hebben hun huizen allemaal in dezelfde kleurstelling geschilderd of voorzien. Dat Jan de Bouvrie hier zijn inspiratie vandaan heeft gehaald om de kleuren uit Toscane te verwerken in zijn kleurenlijn van Flexa, kunnen we ons goed voorstellen.

De natuur is in deze periode jammer genoeg niet op zijn mooist. De velden met zonnebloemen zijn helaas uitgebloeid net als ook de meeste veldbloemen. Toscaanse landschappen worden veel gefotografeerd, maar vaak zijn het dezelfde plaatjes. We hebben deze plekjes van de anzichtkaarten terug weten te vinden. Helaas hebben wij niet van die mooie plaatjes kunnen schieten. Het blijkt in de praktijk ook niet mogelijk de goede kijkhoek te benaderen zonder een helikopter te gebruiken. In een van de vele reisgidsen die we mee hebben stond een bijzonder dorpje aangegeven. Toen we de auto parkeerden, dachten we dat er helemaal geen restaurantje was, maar toen we uitstapten hoorden we heel veel geroesemoes. Boven ons bleek een groot terras te zijn. Daar hebben we onze middagmaaltijd maar even genuttigt. Op de kaart stond rabbit in een truffelsausje en dat leek ons wel wat. Deze 'gestampte konijntjes' smaakten bijzonder goed. Onvoorstelbaar dat een restaurant op zo'n mooie locatie zit en zo'n prachtig uitzicht over de valleien van Toscane heeft.

Onze reisleidster had een speciaal weggetje uitgezocht. Dit bleek een onverharde weg te zijn van een kilometer of 10 lang. Halverwege troffen we vier verdwaalde oude mannetjes (>65 jaar) aan op moderne racefietsen. Waarschijnlijk hadden zij geen goede gids in hun team, want dit was niet de bedoeling volgens ons. Terwijl onze auto van zilvergrijs in Toscaans lichtgeel veranderde, rees de vraag bij de chauffeur op of degene die de route uitgestippeld had ook de auto ging schoonmaken aan het eind van de dag. De reactie was kort maar krachtig: de koningin maakt haar eigen wagenpark toch ook niet schoon.

Tegen het eind van de dag, hebben we nog even genoten van het leven op een dorpspleintje in een klein dorpje en de route afgesloten met de mooiste weg volgens de kenners. Dit is de SR222 die aangegeven is met de beeltenis van een goud haantje die ook op de bekende Chianti Classico te vinden is.

Morgen weer mooie wegen . . . .